της Αγγελικής Κώνστα
Η άμβλωση και η ευθανασία ύστερα από προτάσεις του Καναδά και της Πορτογαλίας αντίστοιχα, ήταν τα θέματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της πρώτης ημέρας στην Επιτροπή για το Δικαίωμα στη Ζωή.
Το πρώτο μέρος της συνεδρίασης περιλάμβανε τον χαιρετισμό από το Προεδρείο της Επιτροπής, κα Χριστίνα Τολίκα και κ. Ηλία Τσακαγίαννη καθώς και την παρουσίαση των εμπειρογνωμόνων που εκπροσωπούν τις χώρες. Στην συνέχεια, αφού τελέστηκε εξακρίβωση απαρτίας κατόπιν σχετικής προτάσεως της Ουγκάντας, η Αίγυπτος κατέθεσε πρόταση για έναρξη ατομικού διαλόγου η οποία και έγινε δεκτή από το Προεδρείο.
Κατά τη συζήτηση, οι εκπρόσωποι των χωρών τοποθετήθηκαν για τα ζητήματα της θανατικής ποινής, της άμβλωσης και της ευθανασίας ή της ιατρικώς υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Κοινό σημείο όλων ήταν η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ύστερα από τη λήξη του ατομικού διαλόγου, και κατόπιν σχετικής προτάσεως του Καναδά, άνοιξε η συζήτηση για το αν η άμβλωση παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή. Υπέρ των αμβλώσεων τάχθηκε ο Καναδάς με το επιχείρημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού των εγκύων γυναικών. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν επίσης η Ιαπωνία, η Νότια Αφρική, η Γαλλία, η Πορτογαλία και η Τυνησία. Από την άλλη πλευρά, κατά των αμβλώσεων τάχθηκαν η Αίγυπτος και η Λετονία στηρίζοντας την πεποίθηση ότι το έμβρυο αποτελεί ανθρώπινο ον με δικαιώματα από την έναρξη τη ςκυοφορίας και ότι η άμβλωση συνιστά βίαιη αφαίρεση της ζωής.
Την άμβλωση υπό προϋποθέσεις επιδοκίμασαν η Ελλάδα, η Τουρκία, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η Ουγκάντα με το επιχείρημα ότι οι αμβλώσεις πρέπει να γίνονται μόνο σε περιπτώσεις όπου συντρέχει σοβαρός ιατρικός λόγος και όπου απειλείται η ζωή της μητέρας, η ποιότητα ζωής του εμβρύου καθώς και σε περιπτώσεις βιασμού.
Με την ολοκλήρωση της συζήτησης περί αμβλώσεων, η Πορτογαλία κατέθεσε πρόταση για συζήτηση σχετική με το ζήτημα της ευθανασίας ή της ιατρικώς υποβοηθούμενης αυτοκτονίας και το κατά πόσο αυτή έχει θέση στα σύγχρονα κράτη. Στην τοποθέτησή της υποστήριξε πως η ευθανασία αποτελεί βασική καταπάτηση του δικαιώματος στη ζωή. Την ίδια θέση υπερασπίστηκαν και άλλες χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, τονίζοντας πως οι γιατροί έχουν την ηθική ευθύνη να κρατούν στη ζωή τους ανθρώπους και όχι να διαδραματίζουν τον ρόλο του δολοφόνου .
Το επιχείρημα αυτό απέκρουσαν ο Καναδάς, η Ιταλία και η Ουγκάντα στηρίζοντας τη θέση ότι ο κάθε άνθρωπος εφόσον έχει το δικαίωμα στη ζωή έχει και το δικαίωμα στο θάνατο.Επιπλέον, τάχθηκαν υπέρ της ευθανασίας ως μέσο προστασίας της αξιοπρέπειας των ασθενών και απαλλαγής από τον πόνο.
Τέλος, σημειώνεται πως η Γαλλία τάχθηκε υπέρ της ευθανασίας μόνο σε περιπτώσεις ανίατων ασθενειών κατά τις οποίες οι ασθενείς έρχονται αντιμέτωποι με επώδυνες καταστάσεις, γεγονός που οδήγησε την Αίγυπτο να χαιρετήσει την στάση της χαρακτηρίζοντας την μάλιστα ως «χρυσή τομή».
Leave a Reply