της Μαρίας Ποντσιχίδου
Η αποκατάσταση των ασυνόδευτων παιδιών έχει καταστεί μία από τις σημαντικότερες προκλήσεις για την παγκόσμια κοινότητα, ειδικά μετά την έξαρση του πολέμου στην Συρία.
Σύμφωνα με τις μετρήσεις του Eurostat, του γραφείου στατιστικών καταγραφών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάνω από 63.300 ασυνόδευτοι ανήλικοι αιτήθηκαν ασύλου σε χώρες της Ευρώπης για το 2016. Και μπορεί ο αριθμός αυτός συγκριτικά με το 2015 να είναι μειωμένος, παρ’όλα αυτά δεν παύει να είναι περίπου πέντε φορές μεγαλύτερος από τον ετήσιο αριθμό που καταγράφηκε για την περίοδο 2008-2013. Αν λάβει κανείς υπόψη τα στατιστικά αυτά, καταλαβαίνει αφενός πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη να λάβουν θετικά μέτρα οι χώρες υποδοχής, όπως κυρίως η Γερμανία, η Ιταλία, η Αυστρία, το Ηνωμένο Βασίλειο που έχουν λάβει τις περισσότερες αιτήσεις μέχρι τώρα, για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων του τεράστιου αυτού αριθμού παιδιών.
Ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που συζητήθηκαν ήταν το ποια μέτρα πρέπει να παρθούν για την ομαλή ένταξη των ασυνόδευτων παιδιών στην κοινωνία καθώς και τι ρόλο οφείλει να διαδραματίσει η εκπαίδευση σε αυτή την προσπάθεια αυτού αριθμού παιδιών.
Επειδή όμως το ισχύον διεθνές και επιμέρους σε κάθε κράτος εθνικό πλαίσιο προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών δεν είναι επαρκές τα κράτη οφείλουν να πάρουν κι άλλες πρωτοβουλίες με σκοπό να βοηθήσουν τα ασυνόδευτα παιδιά.
Leave a Reply