της Αγγελικής Κώνστα
Στη δεύτερη μέρα του των συζητήσεων της Επιτροπής για το Δικαίωμα στη Ζωή, σημειώθηκαν ήπιες εντάσεις μεταξύ των εμπειρογνωμόνων των χωρών παρά τα δύσκολα θέματα, που είχαν να αναλύσουν.
Συγκεκριμένα, τα θέματα της Επιτροπής κινήθηκαν στα ζητήματα της άμβλωσης, της ευθανασίας, ή αλλιώς της ιατρικώς υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, και της θανατικής ποινής. Σύγκληση απόψεων παρατηρήθηκε στη σχετική με τις διακρίσεις συζήτηση και στο κατά πόσο αυτές καταπατούν το Δικαίωμα στην Ζωή.
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με σύντομο ανοιχτό διάλογο, ύστερα από πρόταση της Ιαπωνίας, στον οποίο παρατέθηκαν οι απόψεις των χωρών σχετικά με θέματα της ημερησίας διάταξης της Επιτροπής. Στην συνέχεια, ψηφίστηκε παράταση της συζήτησης για το ζήτημα της ευθανασίας, μετά από σχετική πρόταση από την πλευρά του Καναδά. Σε αυτή τη συντονισμένη συζήτηση, οι εμπειρογνώμονες των χωρών είχαν την ευκαιρία να ολοκληρώσουν εν συντομία την επιχειρηματολογία τους σχετικά με το ζήτημα. Συγκεκριμένα, υπέρ της ευθανασίας τάχθηκαν η Πορτογαλία, η Ιαπωνία και ο Καναδάς σε περιπτώσεις ανίατων ασθενειών. Το επιχείρημα αυτό αντέκρουσαν η Αίγυπτος και η Νότια Αφρική .
Κατόπιν πρότασης του Καναδά, ξεκίνησε συντονισμένη συζήτηση σχετικά με τα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν προκειμένου να εξασφαλιστεί η προάσπιση του Δικαιώματος στην Ζωή. Μεταξύ των σημαντικότερων προτάσεων υπήρξαν η οριοθέτηση πλαισίου μέσω νόμων για την τέλεση ευθανασίας και άμβλωσης, καθώς και ο αποκλεισμός των εγκύων και των ανηλίκων από τη διαδικασία της ευθανασίας.
Φυσικά, το ζήτημα της θανατικής ποινής δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί από τα θέματα της συνεδρίασης. Συγκεκριμένα, η συζήτηση αφορούσε προτάσεις για τον περιορισμό της θανατικής ποινής στις χώρες, όπου υφίσταται ακόμα. Την κατάργηση της υποστήριξαν οι χώρες της Πορτογαλίας, της Λετονίας, της Ιταλίας, του Καναδά, της Γαλλίας και της Νοτίου Αφρικής, με βασικό επιχείρημα το γεγονός ότι η θανατική ποινή αποτελεί θεμελιώδη καταπάτηση του Δικαιώματος στη Ζωή και ότι ενέχει εκδικητικό και αμετάκλητο χαρακτήρα. Μάλιστα, η Γαλλία χαρακτήρισε την εν λόγω ποινή ως “φόνο εκ προμελέτης”. Οι χώρες, αντί της άσκησης της θανατικής ποινής, πρότειναν την ενίσχυση των σωφρονιστικών συστημάτων με σκοπό την ομαλή και γόνιμη επανένταξη των φυλακισμένων στο κοινωνικό σύνολο. Επιπλέον, προτάθηκε η δημιουργία μίας επιτροπής, έργο της οποίας θα είναι ο έλεγχος των περιπτώσεων όσων καταδικάζονται σε θάνατο, αλλά και γενικότερα η εξάλειψη του φαινομένου.
Στον αντίποδα, η Τουρκία, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, ως χώρες στις οποίες εφαρμόζεται ακόμα η καταδίκη σε θάνατο, υπερασπίστηκαν την διατήρηση της εν λόγω ποινής με το επιχείρημα ότι η επανένταξη ορισμένων φυλακισμένων στην κοινωνία σε κάποιες περιπτώσεις θεωρείται αδύνατη. Παρόλα αυτά, και οι τρείς αυτές χώρες ήταν θετικά προσκείμενες ως προς τον περιορισμό της σε σοβαρά ποινικά αδικήματα.
Η συζήτηση μετατοπίστηκε, εν συνεχεία, και στο ζήτημα των διακρίσεων όπως και στο κατά πόσο αυτές αποτελούν τροχοπέδη για την προάσπιση του Δικαιώματος στην Ζωή. Στην συγκεκριμένη συζήτηση, όλες οι χώρες συμφώνησαν στο γεγονός ότι κάθε είδους διάκριση υπονομεύει το Δικαίωμα και πως είναι απαραίτητη η καταπολέμηση του φαινομένου. Ανάμεσα στις προτάσεις για την εξάλειψη των διακρίσεων, οι σημαντικότερες ήταν η θέσπιση νομοθετικού πλαισίου κατά των διακρίσεων και η ευαισθητοποίηση μέσω της εκπαίδευσης των πολιτών με σκοπό την προώθηση της ισότητας.
Τέλος, εκτός από τις συντονισμένες συζητήσεις, έλαβαν τόπο και μη συντονισμένες συζητήσεις με σκοπό την σύνταξη γραπτού υπομνήματος προτάσεων από τους εμπειρογνώμονες των χωρών. Αξίζει, επιπλέον, να αναφερθεί ότι οι μετά την ολοκλήρωση της σύνταξης του γραπτού υπομνήματος, οι εμπειρογνώμονες κατέθεσαν τροπολογίες στο Προεδρείο, τις οποίες συνέταξαν και γραπτώς στη διάρκεια μίας μη συντονισμένης συζήτησης.
Leave a Reply